Praga - Wycieczka z września 2013 roku. - Czeskie klimaty - okiem Polaka
Menu główne:
Praga - Wycieczka z września 2013 roku.
Schowek
Wycieczka do Pragi - wrzesień 2013 r.
We wrześniu 2013 r. wraz ze znajomymi pojechaliśmy na wycieczkę do Czech. Zgodnie z tradycją spaliśmy w Pensjonacie "U Čerta" w Čtyřkoly pod Pragą, więc na zwiedzanie udaliśmy się pociągiem CityElefant. Podróż do Dworca Głównego (cz. Hlavní nádraží) trwała 48 minut, a bilet o obie strony kosztował niecałe 80 Kč. Przez cały dzień spacerowaliśmy po Pradze, bez korzystania z komunikacji miejskiej, spacer rozpoczęliśmy i zakończyliśmy na Hlavní nádraží. Co jakiś czas robiliśmy krótkie przerwy na posiłek oraz piwo. Śniadanie zjedliśmy w kawiarni Paneria (ul. Nekázanka 876/19), natomiast przerwa na piwo i przekąskę była w najstarszej praskiej piwiarni U Fleků (ul. Křemencova 1651/11). Przeszliśmy się po Starym Mieście, dzielnicy żydowskiej Josefov, fragmentem Malej Strany oraz po Nowym Mieście. Cała trasa wyniosła niewiele ponad 9 km, także trochę nas zmęczyła. Poniżej znajduje się mapka naszego spaceru z zaznaczonymi najważniejszymi atrakcjami.
Pociąg CityElefant.
Pokaż Wycieczka po Pradze - 09.2013 na większej mapie
Kolejne punkty zwiedzania.
1. Synagoga Jubileuszowa (cz. Jubilejní synagoga) - Została zbudowana w 1906 r., według projektu Wilhelma Stiassnego w mieszanym stylu secesji oraz stylu mauretańskiego, z domieszkami sztuki islamskiej. Całkowitą ozdobą wnętrza włącznie ze stiukami zajęła się firma Františka Fröhlicha. Jej wybudowanie było reakcją na zburzenie trzech bożnic na Josefovie: Nowej, Cikána oraz Wielkodworskiej. Jest to jedyna, zachowana synagoga położona poza Josefovem. Synagoga została niedawno poddana gruntownemu remontowi, dzięki któremu odzyskała swój oryginalny wygląd. Front budynku ozdabia charakterystyczny, olbrzymi łuk z wielkim rozetowym oknem w którym osadzona jest pięcioramienna gwiazda Dawida. Jest czynną synagogą w której odbywają się nabożeństwa wspólnoty ortodoksyjnej.
2. Kościół św. Jindřicha i św. Kunhuty - Został wzniesiony w połowie XIV w., przez zakon krzyżowców z czerwoną gwiazdą. Dawniej świątynia otoczona była cmentarzem, użytkowanym intensywnie w okresie zarazy morowej. Pod koniec XV w. została zbudowana nowa dzwonnica, aby mogła unieść nowe, ciężkie dzwony. W 1649 r. cesarz Ferdynand III Habsburg przekazał kościół urzędowi Nowe Miasto. W okresie baroku dobudowano liczne kaplice oraz zmieniono wyposażenie na barokowe. Pierwotne, gotyckie nie zachowało się. Pod koniec XIX w. świątynię regotyzowano, nadając jej pierwotne cechy gotyckie. Obecnie odbywają się tu obrzędy Kościoła Rzymskokatolickiego.
3. Wieża Henryka (cz. Jindřišská věž) - Pierwotnie była to dzwonnica pobliskiego kościoła św. Jindřicha i św. Kunhuty, zbudowana w latach 1472-76 z piaskowca z drewnianym dachem. Osiągając wysokość 65,7 m jest najwyższą, wolnostojącą dzwonnicą w Pradze. W 1577 r. został zainstalowany zegar z herbami Nowego i Starego Miasta oraz innych posiadłości Korony Czeskiej. W czasie licznych wojen wieża służyła celom wojskowym i została poważnie uszkodzona. W latach 1876-79 została gruntownie odremontowana. Po 2001 r. wewnątrz działa winda, a na piętrze zorganizowano taras widokowy.
4. Rynek Starego Miasta (cz. Staroměstské náměstí) - Istniał już w XI w. Wokół niego do XIII w. stawiano liczne domy mieszczańskie. Na placu odbywały się targi, miało tu też miejsce wiele wydarzeń politycznych. Obecnie otoczony jest wieloma pięknymi, zabytkowymi budowlami, pozbawiony ruchu kołowego, zalicza się do najwspanialszych i najbardziej malowniczych miejsc w Pradze. W centralnym punkcie Rynku wznosi się monumentalny pomnik Jana Husa, reformatora religijnego, czeskiego bohatera narodowego, uznanego za heretyka i spalonego w 1415 r. Pomnik został odsłonięty w 1915 r., w pięćsetną rocznicę męczeńskiej śmierci Jana Husa. Ukazuje dwie grupy: z jednej strony zwycięskich wojowników husyckich, z drugiej protestantów. Dominująca nad nimi postać Husa podkreśla duchową wielkość człowieka, który wolał umrzeć niż wyrzec się swoich przekonań.
5. Kościół Matki Bożej przed Tynem (cz. Chrám Matky Boží před Týnem) - Dwie monumentalne wieże kościoła wznoszą się na wysokość 80 m. Świątynię budowano na przestrzeni ponad 100 lat, od końca XIV do początku XVI w. Wraz z otaczającymi go ściśle kamienicami tworzy jeden z najbardziej urokliwych zakątków Pragi. Trójnawową świątynię wypełnia wiele nagrobków i tablic epitafijnych. Kościół aż do 1621 r. pozostawał w rękach protestantów, będąc główną świątynią husycką, a zarazem najważniejszym miejskim kościołem Pragi. Po bitwie pod Białą Górą kościół przejęli jezuici zmieniając widniejącą na szczycie fasady figurę Jerzego z Podiebrad na figurę Najświętszej Marii Panny.
6. Kościół św. Mikołaja (cz. Kostel svatého Mikuláše) - powstał w latach 1732-35 w stylu barokowym w miejscu wcześniejszej, średniowiecznej świątyni. Jest to dzieło jednego z największych architektów okresu baroku Kiliána Ignáca Dientzenhofera. Dwie potężne wieże oraz potężna (70 m) zielona kopuła były niegdyś ozdobą cerkwi prawosławnej, bo taką funkcję pełniła świątynia w połowie XIX w. Od 1920 r. kościół należy do Braci Czeskich.
7. Ratusz Staromiejski (cz. Staroměstská radnice) - dawna siedziba władz miejskich Pragi. Istniejący dzisiaj budynek ratusza powstawał stopniowo, poczynając od 1338 r., kiedy to rajcy miejscy Starego Miasta zajęli narożną kamienicę. Dziś jest to część Ratusza znajdująca się pod wieżą, wśród pozostałości tego domu zauważyć można gotycki portal. Wkrótce potem rozpoczęto stawianie wieży ratuszowej, w której przyziemiu utworzono kaplicę. Budowę ratusza ukończono w dobie wojen husyckich. W 1402 r. na wieży umieszczono pierwszy zegar, który w 1490 r. zastąpiony został nowym, istniejącym do dzisiaj Zegarem Orłoj. Do sporej przebudowy ratusza doszło pod koniec XVIII w., gdy doszło do połączenia wszystkich miast praskich w jedno miasto. W latach 30. i 40. XIX w. zbudowano także skrzydło północne, które jednak uległo zniszczeniu w 1945 r. podczas powstania praskiego.
Zegar astronomiczny Orłoj (cz. Staroměstský orloj) - średniowieczny zegar astronomiczny znajdujący się na południowej ścianie Ratusza Staromiejskiego. Skonstruowany w 1410 r. jest jednym z najbardziej znanych zegarów astronomicznych na świecie i popularną atrakcją turystyczną Pragi, dzieło mistrza Hanuša o niezwykle pomysłowym mechanizmie. Zegar składa się z trzech głównych części: astronomicznej - pokazującej położenie ciał niebieskich, kalendarzowej - z medalionami reprezentującymi miesiące i animacyjnej - z ruchomymi figurkami dwunastu apostołów i wyobrażeniami Śmierci, Turka, Marności i Chciwości. Co godzina, od 9:00 do 21:00, rozgrywa się ten sam spektakl. W górnych oknach zegara pojawiają się postacie 12 apostołów prowadzonych przez św. Piotra i Chrystusa. Poniżej umieszczone są: Kostucha z klepsydrą, która pociągając za sznurki, otwiera całe widowisko, przy dźwięku dzwonków pogrzebowych; Żyd z mieszkiem srebrników; poganin Turek; wyobrażenie Próżności z lustrem w dłoni oraz Pyszałek i Skąpiec. Całość kończy ruchoma podobizna kura i wybicie właściwej godziny przez mechanizm zegarowy. Według legendy Prażanie dumni ze swego zegara nakazali oślepić mistrza Hanuša, by nie zdradził nikomu sekretu działania mechanizmu. Z zemsty zegarmistrz rzucił klątwę na zegar: podobno tego, który spróbuje go naprawić, czeka szaleństwo lub nawet śmierć.
8. Synagoga Maisela (cz. Maiselova synagoga) – zbudowana została w latach 1590–1592 przez burmistrza Mordechaja Maisela. Burmistrz zbił fortunę udzielając pożyczek cesarzowi Rudolfowi II na wojny z Turkami. W 1689 r. synagoga spłonęła, ale zaraz została odbudowana i odnowiona w stylu barokowym. W latach 1893–1905 synagogę ponownie przebudowano w stylu neogotyckim według projektu profesora Grotta. Obecnie w bożnicy znajduje się Muzeum Żydowskie ze stałą ekspozycją poświęconą historii morawskich i czeskich Żydów od początków osadnictwa do emancypacji w XVIII w. Na wystawie skoncentrowanej na epoce renesansu, można obejrzeć m.in. srebrne przedmioty sakralne oraz stare dokumenty. Ironią losu żydowskie skarby zostały zwiezione do Pragi z synagog z całych Czech i Moraw przez nazistów, którzy planowali założenie tu muzeum "wymarłej rasy".
9. Synagoga Staronowa (cz. Staronová synagoga) - najstarsza czynna synagoga w Europie. Synagoga została zbudowana w 1270 roku, w stylu wczesnogotyckim. Była jedną z pierwszych praskich budowli w tym stylu. Na początku istnienia była zwana Nową lub Wielką. Kiedy zaczęły powstawać nowe synagogi w XVI wieku, zaczęto ją nazywać "staronową", ponieważ wciąż istniała stara synagoga, zastąpiona po rozbiórce w 1867 przez Synagogę Hiszpańską. Do synagogi prowadzi dziewięć stopni w dół. Wejście ujęte jest w gotycki portal, w którego tympanonie znajdują się grona winorośli symbolizujące Dwanaście Plemion Izraela. Krzyżowo-żebrowe sklepienia posiadają dodatkowe piąte żebro, nie mające uzasadnienia konstrukcyjnego, a dodane w celu uniknięcia w wystroju synagogi motywu krzyża. Zaskoczyć może wysokość głównej sali synagogi - wnętrze budynku znajduje się poniżej poziomu ulicy, który przez stulecia znacznie się podniósł. Niesamowicie namacalny ślad kilku wieków, które upłynęły od czasu powstania synagogi.
Z synagogą związane są liczne legendy, m.in. o tym że synagoga została zbudowana przez żydowskich uciekinierów z Jerozolimy, którzy po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej w 70 roku rozproszyli się po całym świecie. Legenda mówi, iż aniołowie przynieśli tu fragmenty Świątyni Salomona, a tutejsi Żydzi użyli ich dla założenia owej synagogi. Żydzi wierzyli, iż kiedy przyjdzie Mesjasz, budynek zostanie "porwany" i kamienie wrócą do Jerozolimy.
Druga znana legenda mówi że synagoga była domem Golema, stworzonego przez rabina Jehudę Low ben Bezalela. Mędrzec zakazał wstępu na poddasze i ów zakaz był ponoć przez wieki respektowany i tylko raz jeden z praskich rabinów odważył się tam zajrzeć. Po poddaniu się obrzędowi oczyszczenia, poście i włożeniu szaty pokutnej wyruszył na poddasze przy dźwiękach psalmów śpiewanych przez jego uczniów. Co tam ujrzał pozostało tajemnicą, rabi po powrocie dygotał i podtrzymał zakaz wstępu w to pokryte grubą warstwą kurzu historii miejsce. Potem był jeszcze kominiarz Vondrejc, który spadł i złamał sobie kark. Kolejnym śmiałkiem mającym odwagę zakłócić spokój poddasza był wszechstronny i wybitny reporter Egon Edward Kisch. Udało mu się tam dostać, a po powrocie rozczarował pewnie wszystkich brakiem oznak rozstroju nerwowego i obwieszczeniem, że poza kurzem i starymi rupieciami nic na poddaszu nie ma.
10. Ratusz Żydowski (cz. Židovská radnice) – pierwszy w tym miejscu ratusz żydowski z 1586 r. spłonął w 1754 r. Odbudowano go w 1765 r. w stylu rokokowym. Ratusz, o biało-różowych elewacjach, ma drewnianą wieżę zegarową. Na wieży został umiejscowiony, obok czterech klasycznych zegarów z rzymskimi cyframi, oryginalny zegar z cyframi hebrajskimi, którego wskazówki poruszają się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Wieża została zbudowana za pozwoleniem cesarza Leopolda II, w dowód wdzięczności za udział Żydów w obronie praskich posiadłości przed Szwedami. Nad głównym wejściem do obiektu oraz na wieży zegarowej widnieje herb praskiej gminy żydowskiej: gwiazda Dawida z charakterystycznym, żydowskim kapeluszem. Obecnie w ratuszu mieszczą się różne żydowskie instytucje, m.in. wydawnictwo, biblioteka, koszerna restauracja. Jest miejscem różnych imprez i festiwali organizowanych przez gminę żydowską.
11. Stary Cmentarz Żydowski (cz. Starý židovský hřbitov) – Cmentarz żydowski znajdujący się w historycznej dzielnicy żydowskiej Josefov. Jest najstarszym zachowanym kirkutem w Europie. Najstarsza macewa pochodzi z 1439 r., natomiast ostatniego pochówku dokonano w 1786 r. Dokładna liczba grobów jest nieznana, jednak szacuje się ją na ok. 12 tysięcy. Wśród pochowanych są m.in. Mordechaj Meisel, Dawid Gans, Jehuda Löw ben Bekalel i Dawid Oppenheim. Przez wieki cmentarz był tylko nieznacznie powiększany. Z powodu braku wolnej przestrzeni w niektórych miejscach jest aż 12 warstw pochówków.
12. Rudolfinum - zostało zbudowane w latach 1876-84 i przyjęło nazwę na cześć następcy tronu Rudolfa Habsburga. Jest to wybitny przykład czeskiego neorenesansu. Obecna siedziba Czeskiej Orkiestry Symfonicznej jest jedną z najbardziej charakterystycznych budowli w panoramie Starego Miasta od strony Wełtawy. W okresie międzywojennym w Rudolfinum była siedziba Czechosłowackiego parlamentu.
13. Synagoga Pinkasa (cz. Pinkasova synagoga) – jedna z najstarszych praskich bożnic została wybudowana w 1479 r. w stylu renesansowym. Wewnątrz mieści się piękna gotycka sala, krata otaczająca bimę i babiniec. Po II wojnie światowej, w synagodze urządzono miejsce pamięci czeskich i morawskich Żydów. W 1963 roku bożnicę zamknięto na rozkaz ówczesnych władz miasta. Pretekstem było podsączanie wód podskórnych w fundamenty bożnicy i prawdopodobne narażenie struktury całego budynku. Podczas prac w podziemiach natrafiono na mykwę i oryginalne inskrypcje zdobiące bożnicę. Większość malowideł została bezpowrotnie zniszczona, ponieważ komunistyczne władze specjalnie przedłużały remont budynku. Obecnie w synagodze znajduje się Muzeum Żydowskie, na którego ścianach znajduje się dokładnie 77 297, napisanych ręcznie, imion czeskich i morawskich Żydów, którzy zginęli podczas Holocaustu oraz kolekcja 4500 dziecięcych rysunków, które powstały w Terezinie w latach 1942-1944.
14. Nowy Ratusz (cz. Nová radnice) - Budynek powstał w latach 1908-11 i miał służyć jako siedziba Urzędu Skarbowego. Od 1945 r. jest siedzibą Urzędu Miasta Stołecznego Pragi (cz. Magistrát hlavního města Prahy).
15. Włoska kaplica Wniebowzięcia NMP (cz. Vlašská kaple Nanebevzetí Panny Marie) - manierystyczny, owalny budynek z kopułą i latarnią znajduje się na ul. Karlovej. Został zbudowany w latach 1590-97 według projektu Domenico Bossiego dla szybko rozrastającej się społeczności włoskich rzemieślników i budowlańców. Portyk wejściowy z pięknie kutymi kratami został dobudowany w 1715 r. przez Františka Maxmiliána Kaňka i jest wspólny zarówno dla kaplicy jak i sąsiadującego z nią kościoła św. Klemensa (cz. kostel svatého Klimenta). Uznawana jest za jedną z najważniejszych budowli renesansowych w Europie. Wyposażenie wnętrza utrzymane jest w duchu baroku. Uwagę przyciąga sklepienie ozdobione freskiem Wniebowzięcia NMP z 1773 r. Również ściany świątyni ozdobione są freskami o tematyce maryjnej z 1607 r. Obecnie kaplica wykorzystywana jest do organizowania wystaw i koncertów.
16. Staromiejska Wieża Mostowa (cz. Staroměstská mostecká věž) - Znajduje się na wschodnim krańcu Mostu Karola. Wieża została ukończona w 1380 r. przez Petera Parlera. Wieża ta stanowiła nie tylko ozdobę nowego mostu, ale również integralną część staromiejskich fortyfikacji. Wieża ozdobiona jest figurami cesarza Karola IV, jego syna Wacława IV oraz świętych Wita, Wojciecha i Zygmunta. W dawnych czasach w podziemiach wieży znajdowało się więzienie. Obecnie można ją zwiedzać cały rok, w godzinach 10:00-18:00, a w wakacje nawet do 22:00, na 1. piętrze znajduje się punkt widokowy ze wspaniałym widokiem na Zamek Praski i Małą Stranę.
17. Most Karola (cz. Karlův most) - najsłynniejszy most na rzece Wełtawie, łączy dzielnice Malá Strana ze Starym Miastem. Został wsparty na 15 filarach i jest jedynym średniowiecznym mostem kamiennym na świecie o takiej rozpiętości przęseł. Budowę mostu zlecił cesarz Karol IV na początku XIV w. Jego konstruktorem był Petr Parleř. Most ma 516 m długości oraz 10 m szerokości. Wzniesiony jest z bloków piaskowca łączonych zaprawą murarską wzmocnioną kurzymi jajami. Budowę rozpoczęto w 1357 r. i trwała ona do początków XV w. Most stanął w miejscu wcześniejszego, także kamiennego, zniszczonego przez powódź mostu Judyty z XII wieku. W okresie baroku, czyli w osiemnastym wieku, most ozdobiono 30 posągami świętych. Widoczne dziś na moście rzeźby to jedynie XIX-wieczne kopie, którymi zastąpiono oryginały w obawie przed ich zniszczeniem. Na moście znajduje się m.in. figura św. Jana Nepomucena, którego w 1342 roku zrzucono z mostu do rzeki Wełtawy. Most swoją dzisiejszą nazwę otrzymał dopiero w 1870 r. na cześć Karola IV. Dziś to najbardziej znany zabytek Pragi, pełen straganów z wyrobami rzemieślników i pamiątkami. Obowiązuje tu wyłącznie ruch pieszy, ale do połowy lat 60. XX w. dopuszczony był do ruchu kołowego. Na obu końcach mostu znajdują się wieże.
18. Malostrańska Wieża Mostowa (cz. Malostranská mostecká věž) - Znajduje się na zachodnim krańcu Mostu Karola. Kompleks składa się z dwóch spojonych ze sobą wież. Wieża niższa z XII w. stanowi fragment zniszczonego wcześniej romańskiego mostu Judyty. Wyższą z wieżyczkami zbudował król Jerzy z Podiebrad w XV wieku. Zdobią ją czeskie, średniowieczne herby. We wnętrzu wieży można oglądać wystawę opowiadającą historii Mostu Karola.
19. Zamek Praski (cz. Pražský hrad) - Mimo pożarów i najazdów, na Zamku Praskim zachowały się kościoły, kaplice, sale i wieże ze wszystkich okresów jego historii. Począwszy od gotyckiej Katedry św. Wita po renesansową architekturę z czasów Rudolfa II, który obrał Zamek za swoją główną rezydencję. Dziedzińce zamkowe pochodzą z lat 1753-75, okresu gruntownej przebudowy w stylu późnego baroku i klasycyzmu. W 1918 r. Zamek Praski stał się siedzibą prezydenta Czechosłowacji, a obecnie mieści się tu kancelaria prezydenta Republiki Czeskiej.
20. Katedra śśw. Wita, Wacława i Wojciecha (cz. Katedrála sv. Víta, Václava a Vojtěcha) - Prace nad tą świątynią, będącą najbardziej charakterystycznym punktem orientacyjnym w panoramie Pragi, rozpoczęto w 1344 r. z rozkazu Karola IV. Budową kierował francuski architekt Mateusz z Arras, a po jego śmierci, przybyły ze Szwabii Peter Parler. Jego warsztat kontynuował prace aż do wybuchu wojen husyckich. Wznoszenie katedry zakończył ostatecznie zespół architektów i artystów w ciągu XIX i XX w. Przechowywane są tu regalia królów czeskich, a także jest tu nagrobek "Dobrego Króla" Wacława. Wnętrze Katedry św. Wita pozwala cofnąć się w czasie o kilka stuleci. Wchodząc przez zachodni portal można dostrzec wiele znakomitych neogotyckich elementów architektonicznych. Przy wyjściu przez Złotą Bramę warto dokładnie obejrzeć wysadzaną drogocennymi kamieniami kaplicę św. Wacława.
21. Kościół św. Mikołaja (cz. Kostel svatého Mikuláše) - Świątynia została zbudowana w 1735 r. przez ojca i syna, Christopha i Kiliana Ignaza Dientzenhoferów. Byli oni największymi twórcami architektury praskiej późnego baroku. Kościół ozdobiony jest wyniosłą dzwonnicą i potężną kopułą. Rzeźby, freski i malowidła zdobiące kościół zostały wykonane przez czołowych artystów epoki. Znajduje się tu między innymi piękne "Ukrzyżowanie" z 1646 r. Gruntowna restauracja kościoła w latach 50. XX w. zatrzymała zniszczenia powstałe w ciągu 200 lat istnienia.
22. Kościół Panny Marii Zwycięskiej (cz. Chrám Panny Marie Vítězné) - Zbudowany przez niemieckich luteranów pod wezwaniem Trójcy Świętej w latach 1611-13. Po zwycięstwie katolików na Białej Górze, w 1624 r. świątynia przeszła w ręce sprowadzonych z Hiszpanii karmelitów bosych. Aktualny wygląd zewnętrzny pochodzi z 1644 r., natomiast wystrój wnętrza z początku XVIII w. W kościele - na ołtarzu bocznym, na prawo od nawy głównej - znajduje się mierząca 46 cm wysokości figurka tzw. Praskiego Dzieciątka Jezus (cz. Pražské Jezulátko). Woskową figurkę, w której osadzone są setki szlachetnych kamieni, podarowała karmelitom w 1628 r. bogata szlachcianka Polyksena z Lobkovic. Jezusek ma zmieniane regularnie, każdego dnia, ubranka. Związany jest z nią szereg relacji o cudownych uzdrowieniach.
Panorama Mostu Karola w Pradze.
23. Teatr Narodowy (cz. Národní divadlo) - Teatr został zbudowany za pieniądze pochodzące ze zbiórek społecznych oraz darów ludności czeskiej. Akcje takie na dużą skalę trzeba było organizować dwukrotnie, ponieważ pierwotny budynek spłonął, prawdopodobnie podpalony przez służby austriackie. W czerwcu 1881 roku urządzono tu, w nadal nieukończonym teatrze, dziesięciodniowy stagione dla przebywającego w Pradze austriackiego następcy tronu. Wystawiono m.in. po raz pierwszy Libuszę Bedřicha Smetany. Tragiczny pożar miał miejsce w tym samym roku w sierpniu. Tym razem jednak prace renowacyjne poszły znacznie szybciej i już 18 listopada 1883 otwarto teatr tą samą operą. W prace wykończeniowe zaangażowani byli niemal wszyscy ważniejsi artyści ówczesnych Czech. Dziś Teatr Narodowy składa się z trzech zespołów artystycznych, opery, baletu i dramatu.
24. Piwiarnia i Browar U Fleka (cz. Pivovar U Fleků) - najsłynniejszy i najstarszy browar restauracyjny w Pradze. Browar założył Vít Skřemenec - słodownik, który w 1499 r. zakupił dom i zaczął warzyć w nim piwo. W 1762 r. browar przejął Jakub Flekovský, od którego pochodzi obecna nazwa piwiarni. Obecnie piwiarnię prowadzi rodzina Brtnik. Browar U Fleků warzy tylko jedno piwo niefiltrowany Flekovský Tmavý Ležák 13° - ciemny mocny lager o zawartości ekstraktu 13%, kremowo-kawowym aromacie z wyraźnym smakiem chmielu. Do 1843 r. browar warzył jedynie ciemne piwo metodą górnej fermentacji, jednakże wraz z rozwojem technologii i mody na piwa dolnej fermentacji piwiarnia przestawiła się na piwo typu ciemny lager. Browar wraz z restauracją był na przestrzeni wieków rozbudowywany i obecnie obejmuje 8 sal mogących pomieścić ponad 600 gości oraz obszerny ogród na 500 miejsc.
25. Tańczący dom (cz. Tančící dům) - postawiony w 1996 r. na prawym brzegu Wełtawy awangardowy budynek projektu pary architektów: Vlado Milunića i Franka Gehry'ego. Swą nazwę zawdzięcza kształtowi, w którym można dopatrzeć się sylwetki tańczącej pary. Budynek ten, którego inspiracją była para tancerzy, Ginger & Fred, uważany jest dziś za najbardziej znany przykład czeskiej architektury nowoczesnej po roku 1989. Symbol praskiej architektury nowoczesnej był z początku odbierany z dystansem, wkrótce jednak stał się popularną atrakcją turystyczną oraz otrzymał cały szereg prestiżowych nagród.
26. Kościół św. Wacława (cz. Kostel sv. Václava) - został zbudowany w latach 1170-81 w stylu romańskim, a następnie w połowie XIV w. przebudowany w duchu gotyku. Na początku XX w. kościół wymagał gruntownego remontu i został przebudowany w stylu neogotyckim. W prezbiterium zachowały sie fragmenty gotyckich polichromii z 1400 r. Od 1927 r. należy do Czeskiego Kościoła Husyckiego, który zakupił od Miasta opuszczoną świątynię.
27. Kościół św. Ignacego (cz. Kostel sv. Ignáce) - Znajduje się w centrum wschodniej pierzei Placu Karola (cz. Karlovo náměstí), został wybudowany w latach 1665-78 w stylu wczesnobarokowym przez jezuitów z pobliskiego kolegium jezuickiego. Po kasacie zakonu w 1773 r. kościół stał się kościołem farnym, po czym w 1866 r. jako jedyny w Pradze wrócił do jezuitów i został odbudowany. W okresie 1950-91 świątynia została odebrana zakonowi, ale dziś ponownie do niego należy.
28. Ratusz Nowomiejski (cz. Novoměstská radnice) - Jest jednym z najważniejszych budynków w Nowym Mieście, które powstały za panowania Karola IV. Jego budowę ukończono w 1377 r. Dziś najstarszą częścią budynku jest gotycka wieża dodana w XV w. W XVI w. powstał arkadowy dziedziniec. Po połączeniu w 1784 r. czterech praskich miast w jeden organizm administracyjny, a Ratusz stał się siedzibą sądu oraz więzieniem. Obecnie odbywają się tu imprezy kulturalne i społeczne, a jego wspaniałą gotycką salę można wynająć na przyjęcie weselne.
29. Plac Wacława (cz. Václavské náměstí) - Był miejscem historycznych wydarzeń w latach: 1918, 1945, 1948, 1968, a także Aksamitnej rewolucji w 1989 r., gdy na placu gromadziły się setki tysięcy demonstrantów, żądających demokratyzacji Czechosłowacji. Plac został wytyczony w 1348 r. z inicjatywy Karola IV. W czasach średniowiecza, z racji odbywającego się tu od 1362 r. handlu końmi, zwany był Końskim Targiem. Obecna nazwa placu obowiązuje od 1848 r. i wiąże się z barokowym pomnikiem św. Wacława, ustawionym w 1678 r. w środkowej jego części. Plac należy do większych w Europie. Ma 750 m długości oraz 60 m szerokości. Przez wiele lat wzdłuż placu kursowały tramwaje, które usunięto na początku lat 80. XX w. Dziś jest to główna arteria praska, która zarówno w dzień, jak i w nocy tętni życiem.
30. Pomnik św. Wacława (cz. Pomník svatého Václava) - Barokowy pomnik św. Wacława autorstwa Bendla został ustawiony w 1678 r. w centrum Pragi w dzielnicy Nove Mesto, początkowo na środku placu stanowiącego główną arterię miasta. W 1879 r. został przeniesiony pod probostwo w Wyszehradzie, dziś znajduje się tam jego kopia. Obecny pomnik autorstwa Vaclava Myslbeka, powstał w 1913 r. w górnej części Placu Wacława. Praca nad pomnikiem zajęła rzeźbiarzowi 20 lat. Postać św. Wacława siedzi dostojnie na koniu w otoczeniu patronów ziemi czeskiej. W 1979 r. komunistyczne władze Pragi zawiesiły wokół monumentu ogromny, 78-metrowy, brązowy łańcuch autorstwa Zdenka Kolarzky'ego. Zrobiono tak nie tylko dlatego, aby zapobiec antyrządowym zgromadzeniom. Solidny łańcuch był otoczony zaostrzonymi, rzeźbionymi lipowymi liśćmi wykutymi z brązu tak, by nie można było na nim przesiadywać, spożywać posiłków i bujać się na jego przęsłach. Łańcuch został zdjęty w 2005 r., ponieważ "źle się kojarzył". W 2013 r. na swoje dawne miejsce wrócił ogromny łańcuch otaczający pomnik św. Wacława. Potężny łańcuch ma chronić zabytkowy monument przed wandalami i lekkomyślnymi turystami. Na szczęście, inwestycja ponownego założenia łańcucha kosztowała miasto przysłowiowe grosze. Okazało się, że łańcuch, który zdjęto po protestach organizacji obywatelskich, trafił do magazynów Galerii miasta Pragi i nie zginęła ani jedna śrubka. Od 1995 r. pomnik jest kulturowym dziedzictwem miasta Pragi.
31. Muzeum Narodowe (cz. Národní muzeum) - Zbudowany w latach 1885-90 na miejscu średniowiecznej Bramy Końskiej gmach dominuje nad Placem Wacława. Muzeum jako instytucja narodowa pamięta rok 1818, kiedy to zostało założone. Do Muzeum wchodzi się paradnymi, czterobiegowymi schodami z fontanną, które zdobią cykle alegorycznych rzeźb przedstawiających Czechy, Morawy oraz Śląsk z Wełtawą i Łabą z lat 1891-94. Przy samym wejściu stoją dwie alegoryczne figury, symbole Historii i Nauk Przyrodniczych. Zwieńczenie budynku z dominującą kopułą zdobią z zewnątrz płyty z reliefowymi scenami. Obecne Muzeum Narodowe mieści prawie 14 mln pozycji z zakresu historii naturalnej, historii, sztuki, muzyki i bibliotekarstwa, znajdujących się w kilkudziesięciu budynkach.
32. Opera Państwowa (cz. Státní opera) - W miejscu tym stał Nowy Teatr Miejski, zburzony w 1885 r. pod budowę obecnego budynku, wzniesionego jako Nowy Teatr Niemiecki. Fronton ponad kolumnową loggią wypełniony jest dekoracją rzeźbiarską, przedstawiającą między innymi Dionizosa i muzę komedii, Talię. W 1945 r. teatr stał się główną operą miejską, niestety dostęp do niej jest utrudniony przez przebiegającą obok trasą szybkiego ruchu. Pieczołowicie odnowiona w latach 80. XX w. zachowała autentyczne wnętrza XIX-wiecznego teatru: czerwony plusz, kryształowe żyrandole oraz złocone sztukaterie.
33. Dworzec Praga Główna (cz. Praha hlavní nádraží) - Pierwszy dworzec został otwarty w 1871 r. przez Franciszka Józefa I, jako końcowy przystanek linii kolejowej z Wiednia przez Czeskie Budziejowice. W latach 1901–1909 dworzec rozbudowano i przebudowano w stylu secesyjnym pod kierunkiem Josefa Fanty. Po powstaniu Czechosłowacji, w 1918 r., dworzec przemianowano na Praha Wilsonovo nádraží – od nazwiska prezydenta Stanów Zjednoczonych – Woodrowa Wilsona, którego uznano za współautora nowego państwa Czechów i Słowaków. Po II wojnie światowej dworzec do 1953 r. ponownie nosił nazwisko amerykańskiego prezydenta, po czym nazwę zmieniono na dzisiejszą. W okresie komunistycznym dworzec uzyskał nowy terminal, z którego obecnie korzystają podróżni. W 1974 r. do dworca dotarło metro. Dawne secesyjne hale funkcjonują jako wyższa kondygnacja i mieszczą się w nich m.in. kawiarnie, sklepy i księgarnia.
