Pałac Czerwena Lhota - Zámek Červená Lhota - Czeskie klimaty - okiem Polaka
Menu główne:
Pałac Czerwena Lhota - Zámek Červená Lhota
Położenie i geneza nazwy.
Z dala od głównych dróg, opodal miasta Jindřichův Hradec, wśród gęstych świerkowych lasów leży niewielki, baśniowy pałac, znany z wielu popularnych bajek filmowych - Červená Lhota. Jest to najbardziej romantyczny pałac w całych Czechach. Niezwykłe, czerwone mury pałacu, malowniczo odbijają się w otaczającym go stawie. Pałac zajmuje całą powierzchnię skalistej wyspy, aby się tam dostać, należy przejść XVII-wiecznym, kamiennym mostem, który został wybudowany na miejsce mostu drewnianego. Poniżej mostu znajduje się mały ogród w stylu francuskim.
Z czerwonym kolorem elewacji pałacu wiąże się kilka legend. Jedna z nich opowiada o pięknej żonie rycerza Káby opętanej i porwanej przez diabła. Jej ciała nigdy nie odnaleziono, jedynie krwawe ślady na białych ścianach świadczyły o śmierci nieszczęsnej kobiety. Plam nie udało się usunąć, więc cały pałac przemalowano na czerwono. Rzeczywiście budynek był pierwotnie biały, czerwoną barwę otrzymał dopiero na początku XVII wieku.
Więcej informacji dla turystów znajdziecie na oficjalnej STRONIE INTERNETOWEJ pałacu.
Pokaż Republika Czeska na większej mapie
Historia.
Powstanie wsi Lhota datuje się na połowę XIII wieku. Pierwszym źródłem pisanym o istniejącej tu twierdzy jest wpis do ewidencji gruntów z 1465 roku, przywołujący podział majątku zmarłego Ctibora z Zásmuk między jego dwóch synów. Początkowo były to trzy budynki, do których wjazd prowadził przez groblę dokładnie po drugiej stronie pałacu niż znajduje sie dzisiejszy, kamienny most. Ślady po tych budynkach znajdują się do dziś w piwnicach pałacu.
W latach 1542-1555, w czasie panowania tu rycerzy Kábů z Rybňan przebudowano ją na renesansowy pałac nazywany wówczas Nová Lhota. Pod koniec XVI wieku pałac uzyskał dzisiejszą, czteroskrzydłową formę z niewielkim dziedzińcem pośrodku. Informacje historyczne mówią o włoskim architekcie Honsie Vlachu, który uczestniczył w tej przebudowie. W 1602 roku po raz pierwszy pojawiła się nazwa Červená Lhota, nawiązująca do koloru budowli.
W 1621 roku, Červená Lhota była zamieszkana przez Antonio Bruccio, włoskiego szlachcica, kapitana wojsk cesarskich. Ten gorliwy katolik i czciciel Maryi okazał się wspaniałym dyplomatą i dobrym gospodarzem. Bruccio zmarł bezpotomnie w 1639 roku. Wraz z jego śmiercią pałac stracił swoją funkcję mieszkalną i był użytkowany przez jego następców jedynie jako rezydencja letniskowa.
Po 1641 roku znany szlachcic Vilém Slavata z Chlumu odkupił majątek i przeprowadził radykalną, barokową przebudowę wnętrz pałacu. Pałac stał się miejscem zabawy uroczystości i odpoczynku szczególnie kobiet z rodu Slavata. Niektóre z tych zmian pozostały po dziś dzień. Większość łuków i sztukaterii pierwszego piętra pochodzi właśnie z okresu tej przebudowy. Najbardziej imponującym pomieszczeniem w tamtym okresie była reprezentacyjna Wielka Sala, która zajmowała całą powierzchnię wschodniego skrzydła. Dekoracje tej Sali wykonało dwóch włoskich mistrzów Comett i Tencall. W późniejszym okresie, ze względów praktycznych Salę podzielono na kilka mniejszych pomieszczeń. Pozostałości oryginalnych zdobień zachowały się do dziś w Jadalni.
Do roku 1835, kiedy właścicielem zamku został Heinrich Eduard Schönburg-Hartenstein, był on w posiadaniu wielu rodów. W latach 1841-1863, w wyniku kolejnych zmian pałac i jego wnętrza otrzymały neogotycki charakter.
W roku 1900 Červeną Lhotę odziedziczył najmłodszy syn Heinricha, Jan, pełniący funkcję austro-węgierskiego ambasadora w Watykanie. Pod wpływem pobytu we Włoszech zdecydował o przebudowie posiadłości w duchu neorenesansu. Przebudowa odbyła się według projektu znanego wiedeńskiego architekta Humberto Walchera. Głównym celem przebudowy było przystosowanie pałacu do wymogów i poziomu życia w początkach XX wieku.
W roku 1945 pałac skonfiskowano na podstawie Dekretów Beneša i utworzono tu sanatorium dla dzieci. W 1949 roku, po przejęciu pałacu przez Państwową Komisję Kultury, we wnętrzach zostało urządzone muzeum, funkcjonujące do dziś. W tym też czasie obiekt został udostępniony dla ruchu turystycznego. Zgodnie z Dekretami Beneša nie zostanie on zwrócony pierwotnym właścicielom.
Udostępnienie.
Pałac można zwiedzać od kwietnia do października. Zwiedzanie z przewodnikiem trwa około godziny. Piwnice dostępne są jedynie w weekendy w lipcu i sierpniu, zwiedzanie trwa tylko 15 minut.
Zwiedzanie.
Główna ekspozycja, umieszczona w salach na pierwszym piętrze, prezentuje oryginalne wnętrze mieszkalne ostatnich właścicieli, książąt Schönburg-Hartenstein, między innymi autentyczne meble i obrazy. Zwiedzamy jadalnię, salon, buduar, ubieralnię damską, męską oraz sypialnie. W lipcu i sierpniu udostępnione są także podziemia, w których można obejrzeć trzy pomieszczenia, ciekawie wkomponowanie w skały. Pałac i jego okolice można podziwiać także podczas romantycznej przejażdżki łódką po jeziorze otaczającym budowlę (łodzie można wypożyczyć w czasie otwarcia pałacu - 150,-Kč za godzinę - łódź na 4 osoby).
Wnętrza pałacowe pierwszego piętra - ekspozycja główna. Ekspozycja prezentuje oryginalne wnętrza mieszkalne ostatnich właścicieli pałacu. Wspólne funkcje pomieszczeń dzielą w sposób logiczny przestrzeń na część reprezentacyjną, wspólną, prywatną i gościnną. W czasie zwiedzania obejrzymy: salon gościnny, salon Ditters'a, sypialnie gościnne, garderobę, pokój w wieży, przedpokój, gabinet, pracownię, jadalnię, salon, buduar, sypialnię żeńską, łącznik garderobiany, męską sypialnię, męską garderobę oraz Kamarytową sypialnię. W pokojach tych prawie wszystkie meble są autentyczne. Wśród nich znajduje się wiele cennych zabytków. Na ścianach pokoi znajduje się wiele interesujących obrazów z epoki. Ciekawym obrazem, najbardziej interesującym dla zwiedzających, na który warto zwrócić uwagę jest portret niezwykle brzydkiej księżnej Markéty Pyskatéj zwanej też Maultasch. Dzisiejsza aranżacja pokoi została zrobiona w latach 2004-2006, ma na celu wywołanie u zwiedzających wrażenia jakoby właściciele pałacu przed momentem z niego wyszli.
Poddasze. Pokoje na poddaszu są logiczną kontynuacją aranżacji wnętrz pierwszego piętra. Autentyczność wyposażenia pod względem historycznym jest znacznie luźniejsza, ponieważ wykorzystano różnorodne zbiory. Znajdują się tu pokoje dla dzieci, pomieszczenia dla służby oraz przedpokój. W początkowym okresie tworzenia ekspozycji pomieszczenia na poddaszu były uznawane jako mało interesujące i skupiono się na aranżacji ekspozycji na pierwszym piętrze. Obecne zainteresowanie życiem codziennym szlachty z okresu końca monarchii spowodowało stworzenie tej ciekawej wystawy. Ukazuje ona przemiany zarówno w mentalności jak i w podejściu do życia ówczesnej szlachty. Jest również niezwykłym świadectwem zmian w stylu życia szlachty.
Piwnice. Ekspozycja ukazuje trzy niezwykłe pomieszczenia doskonale wpasowane w skały. Wycieczka jest przeznaczona dla wszystkich, którzy chcą dowiedzieć się więcej o oryginalnej formie Lhoteckiej twierdzy.
Wszystkie zdjęcia wnętrz zostały zapożyczone z przewodnika po zamku lub z zasobów internetu, w tym oficjalnej strony internetowej.
Kaplica Najświętszej Trójcy i park.
Pałac otacza piękny park z bogatą kolekcją roślin. Warto zwiedzić stojącą tu renesansową Kaplicę Najświętszej Trójcy, z zachowanymi malowidłami ściennymi i niezwykłym drewnianym sufitem symbolizującym niebiańską Jerozolimę.
Kaplica Najświętszej Trójcy powstała jako prywatna kaplica właścicieli pałacu. Budowla pochodzi najprawdopodobniej z pierwszej połowy XVI wieku. Już w roku 1557 zanotowano pierwszych 5 pochówków. W czasie wojny trzydziestoletniej kaplica została zrujnowana. Po wojnie odbudowę przeprowadził ówczesny właściciel dóbr Antonio Bruccio. Kaplica została ponownie konsekrowana w 1635 roku, uzyskując status kościoła filialnego. Aż do końca XVIII wieku w kaplicy regularnie odbywały się niedzielne msze święte. Już w połowie XVIII wieku wzmógł się spór między właścicielami pałacu, a domeną kościelną o finansowanie działalności kaplicy. W roku 1814 w spór włączyły się władze kościele, przy czym utrzymano jedynie mszę świętą w dniu pielgrzymki związanej z Najświętszą Trójcą. Na początku XX wieku, dzięki ówczesnemu właścicielowi Johannowi Schönburg-Hartenstejnowi oraz pastorowi Bedřichowi Kamarýte, kaplica została ponownie konsekrowana. W latach 1907-1945 znowu odbywały się tu regularne msze święte. Po 1945 roku posługę kapłańską ograniczono do jednej mszy świętej w dniu pielgrzymki związanej z Najświętszą Trójcą oraz kilku ślubów rocznie. Obecnie kaplica znowu jest miejscem regularnego kultu rzymskokatolickiego, przy czym odbywa się tu wiele, modnych teraz ceremonii zaślubin.
Kaplica to prosty, renesansowy budynek zachowany do dziś praktycznie w niezmienionej formie. We wnętrzu zaskakują niezwykle szczegółowe iluzoryczne freski, które aż do 1939 roku były ukryte pod warstwą tynku. Ich datowanie nie jest pewne, ale biorąc pod uwagę, że nigdzie nie są nałożone na wczesnobarokowe malowidła, można uznać, że są starsze. W czasie remontu wnętrza w 1888 roku zostało ono pomalowane na kolor ciemnozielony, a ołtarz architektoniczny na biało. Główny ołtarz pochodzi z końca XIX wieku i najprawdopodobniej został zainstalowany przez pastora Bedřicha Kamarýta. Pierwotny, marmurowy ołtarz został niedawno odkryty i od 2005 roku można go oglądać. Najciekawszym elementem wyposażenia wnętrza jest bez wątpienia grobowiec Jana Káby z Rybňan z 1564 roku, na którym upamiętniono pięcioro jego zmarłych dzieci. Spod kaplicy roztacza się piękny widok na pałac. Kaplicę można zwiedzać bezpłatnie, w okresach ładnej pogody, w czasie wakacji bardzo często bywa otwarta.
Filmik z przelotu dronem nad pałacem.
Niestety nie mój, znaleziony na YT.
Filmik z przelotu dronem nad pałacem.
Niestety nie mój, znaleziony na YT.
