Karlowe Wary - Wycieczka z maja 2012 roku. - Czeskie klimaty - okiem Polaka

Wycieczka do Karlowych Warów - maj 2012 r.

W maju 2012 r. wraz ze znajomymi pojechaliśmy na wycieczkę do Czech. Celem naszego wypadu były północno-zachodnie Czechy, w tym najsłynniejsze, czeskie uzdrowisko Karlowe Wary. Dla nas było to już kolejny wypad w te piękne strony, a dla naszych przyjaciół pierwszy. Przed wyjazdem często rozmawialiśmy na temat naszych planów opowiadając o pięknie tego regionu. Moje oczarowanie Karlowymi Warami trwa od lipca 1989 r., kiedy to miałem okazję uczestniczyć w miesięcznym pobycie w Rudawach, w czasie którego kilkukrotnie przebywałem w tym mieście. Na przestrzeni lat muszę przyznać, że miasto pięknieje z roku na rok i, dla mnie, obecnie jest najpiękniejszym miastem Republiki Czeskiej, nawet bardziej niż Praga. Wszystkim, którzy mają chęć poznać to uzdrowisko gorąco polecam realizację tego pomysłu. Jednakże proszę mieć na uwadze, iż jest to dość rozległe miejsce i na jego zwiedzanie trzeba przeznaczyć przynajmniej cały dzień. Najlepszym rozwiązaniem jest znalezienie noclegu w Karlowych Warach, co umożliwi Wam poznanie jego pięknych zakątków również po zmroku. Nam niestety nigdy się to nie udało, ale wszystko przed nami. Zapraszam do zapoznania się z najciekawszymi miejscami, jakie zwiedziliśmy. Oczywiście jest ich o wiele więcej, ale jak na jeden dzień zwiedzania to i tak wydaje mi się, że był bardzo intensywny.

Hotel Thermal - Nowoczesny kompleks hotelowo-sanatoryjny Thermal, zbudowany został w latach 1967-1976 według projektu czeskich architektów Věry oraz Vladimíra Machoninových. Budynek powstał w stylu modnego wówczas funkcjonalizmu. Celem uzyskania miejsca pod budowę hotelu zlikwidowano całą ulicę Chebską wraz z jej zabytkową, secesyjną zabudową z XIX w. Oficjalnie hotel został otwarty w sezonie 1977 roku. Nowoczesny, szesnastopiętrowy, żelbetowy budynek hotelu uzupełniony został o Centrum Kongresowe z ponad 2000 miejscami. W obiekcie znajdują się dwie stylowe restauracje, kawiarnie, nocny klub, parkingi, garaże oraz serwis i myjnia samochodowa. Na dachu Centrum znajduje się również odkryty, podgrzewany basen, którego wody pochodzą bezpośrednio ze źródła mineralnego Vřídlo. Każdego roku Hotel Thermal staje się centralnym punktem Międzynarodowego Festiwalu Filmowego (cz. Mezinárodní filmovy festival Karlovy Vary).

Kolumnada Parkowa (cz. Sadová kolonáda) - Ozdobna, żeliwna kolumnada pierwotnie stanowiła fragment dwuramiennej krytej werandy tzw. Blanenského pavilonu, znajdującego się w dzisiejszym Parku Dworzakowskim (Dvořákove sady), zaraz za Sanatorium Wojskowym. Koncertowo-restauracyjna hala była zbudowana z elementów żeliwnych wykonanych w Blaneńskich Hutach w latach 1880-1881 przez karlowarskiego budowniczego Josefa Walderta, według projektu słynnych wiedeńskich architektów Ferdinanda Fellnera oraz Hermanna Helmera. Uroczyste otwarcie kompleksu miało miejsce 5 czerwca 1881 roku na otwarcie sezonu uzdrowiskowego. Ze względu na osłabienie całej konstrukcji w 1965 roku Blanenský pavilon wraz z dwuramienną werandą został zburzony. Z całego założenia zachowało się jedynie wschodnie skrzydło werandy nazywane obecnie Kolumnadą Parkową (Sadová kolonáda). W latach 2000-2002 Urząd Miasta Karlowe Wary przystąpił do jej gruntownego remontu. Wtedy też do altany kolumnady zostało doprowadzone Źródło Wężowe (Hadí pramen). Z Kolumnady Parkowej dostępne jest również Źródło Parkowe (Sadovy pramen), znajdujące się w suterenie Sanatorium Wojskowego.

Kolumnada Młyńska (cz. Mlýnská kolonáda) - Pierwsza drewniana budowla nad tzw. Novým pramenem przy byłych Młyńskich Łaźniach została zbudowana w latach 1792-1793. Był to pierwszy tego typu budynek w Karlowych Warach. Umożliwiał on kuracjuszom pobyt przy źródłach nawet w czasie niepogody. Na początku XIX w. Nový pramen stał się najbardziej znanym i lubianym spośród karlowarskich źródeł. W 1811 r. budowniczy z Drezna, Johann August Giessel zbudował w tym miejscu nową kolumnadę w stylu empirowym. Kolumnada ta została nazwana Kolonádą Nového pramena. Dzisiejsza neorenesansowa, kamienna kolumnada została wybudowana w latach 1871-1881 według projektu znanego czeskiego architekta Josefa Zítka. Uroczyste otwarcie nowej kolumnady, nazwanej Młyńską (Mlýnská kolonáda), odbyło się w ramach otwarcia sezonu 5 czerwca 1881 r. W latach 1891-1892, po usunięciu części Bernardovy skály kolumnada została powiększona o nowy, północny pawilon nad wywierzyskiem Skalnego Źródła (Skalní pramen). W największej karlowaskiej kolumnadzie znajduje się łącznie pięć źródeł mineralnych: Młyńskie, Rusałka, Księcia Wacława, Libuszy oraz Skalne. Attyka kolumnady ozdobiona została 12 piaskowcowymi, alegorycznymi rzeźbami dłuta Alfreda Schreibera i Karla Wilferta, przedstawiającymi miesiące roku. Nisza dla orkiestry ozdobiona została alegorycznymi płaskorzeźbami karlowarskiego rzeźbiarza Václava Lokvenca.

Sanatorium III (cz. Lázně III) - Monumentalny budynek sanatoryjny w stylu wczesnego historyzmu został wybudowany w latach 1864-1866 według projektu budowniczych: L. Rennera, Gustava Haina i Eduarda Labitzkyho. Budynek powstał tuż za Kolumnadą Młyńską w centrum uzdrowiska Karlowe Wary. Uroczyste otwarcie nowego budynku sanatoryjnego miało miejsce 10 września 1866 r. Na cześć pierwszej republiki otrzymał on nazwę Sanatorium III (Lázně III). Nowy budynek koncentrował w sobie najnowocześniejsze procedury medyczne oraz pełnił funkcję sanatoryjnego centrum muzycznego. W budynku mieściły się sanatoryjne łaźnie parowe, wielka Sala Koncertowa im. Antonína Dvořáka z czterema mniejszymi salami oraz restauracja. Podczas prac dekarskich w 2002 r. na poddaszu budynku wybuchł pożar, który całkowicie zniszczył strop nad Salą Świąteczną (Slavnostní sál). Kosztowna renowacja obiektu została ukończona w 2004 r. Budynek Lázně III nadal służy nie tylko tradycyjnym zabiegom uzupełnionym o elementy nowoczesnej hydroterapii, ale także jest ważnym ośrodkiem kultury. Sala Koncertowa im. Antonína Dvořáka regularnie wykorzystywana jest na swoje występy przez Karlowarską Orkiestrę Symfoniczną (Karlovarský symfonický orchestr).

Kolumnada Targowa (cz. Tržní kolonáda) - Przy miejskim źródle, zwanym kiedyś "Żarłokiem", a obecnie Źródłem Karola IV, w obszarze historycznego Placu Targowego (Tržiště) pod Wieżą Zamkową (Zámecka věž) według legendy leczył swoje chore nogi cesarz Karol IV. W tym miejscu powstały również najstarsze karlowarskie łaźnie. Źródła były tu pierwotnie ochraniane prostymi słupowymi altankami jedynie z niewielkimi salami typu promenadowego. W latach 1882-1883 w miejscu starego ratusza została postawiona drewniana kolumnada w szwajcarskim stylu. Ta bogato zdobiona rzeźbami budowla została zaprojektowana przez słynnych wiedeńskich architektów Ferdinanda Fellnera i Hermanna Helmera. Realizację obiektu, który pierwotnie był przewidziany jako tymczasowy, powierzono mistrzowi ciesielskiemu Oesterreicherowi z Wiednia. W latach 1904-1905 kolumnada została powiększona aż nad Źródło Targowe, według pomysłu Franza Drobnyho, dyrektora Wydziału Budowlanego Urzędu Miasta Karlowe Wary. W Tržní kolonáde znajdują sie 3 źródła: Karola IV, Zamkowe Dolne oraz Targowe.

Glorieta Mayera (cz. Mayerův gloriet) - Drewniana altanka widokowa została zbudowana w 1804 r. przez zamożnego, wiedeńskiego kupca Mayera, który pochodził z Karlowych Warów. Glorieta znajduje się na skale zwanej Jelenim Skokiem, naprzeciw uzdrowiskowego centrum miasta. Z altany, nazywanej również Vyhlídka Jelení skok, rozpościera się wyjątkowy widok z ptasiej perspektywy na uzdrowiskowe centrum w malowniczej dolinie rzeki Tepla, które patrzący ma jak na dłoni. Altana jest dostępna bez ograniczeń i stanowi dla turystów i kuracjuszy popularny przystanek podczas spacerów po wzgórzu Petrova výšina.

Kolumnada Zamkowa (cz. Zámecká kolonáda) - Wywierzysko Zamkowego Źródła po raz pierwszy pojawiło się w 1769 r. pod Wieżą Zamkową (Zámecka věž) w historycznym centrum Karlowych Warów. Użycie wód mineralnych w lecznictwie jako pierwszy zalecał karlowarski lekarz David Becher, który przeprowadzał również analizy chemiczne tutejszych źródeł. Pierwszą altanę nad Źródłem Zamkowym wybudowano w 1797 roku. Po stosunkowo krótkim czasie, w 1809 r. w związku z wybuchem pobliskiego źródła Vřídlo, Źródło Zamkowe zanikło aż na 14 lat. W roku 1830 altana nad źródłem została rozbudowana o nową, drewnianą kolumnadę, zaprojektowaną przez architekta Josefa Escha. W latach 1910-1912 karlowarski budowniczy Friedrich Seitz zbudował nową, secesyjną kolumnadę według projektu znanego wiedeńskiego architekta Johanna Friedricha Ohmanna. Kolumnada, którą tworzyły trzy odrębne części: Kolumnada Źródła Dolnego Zamkowego, Słoneczne Łaźnie i Kolumnada Źródła Górnego Zamkowego, miała połączyć przestrzeń nad Źródłem Zamkowym z Kolumnadą Targową i utworzyć spójną całość. W 1913 r. ujęcie Źródła Dolnego Zamkowego zostało ozdobione secesyjnym, rzeźbionym reliefem Ducha Źródła, dłuta wiedeńskiego rzeźbiarza Wenzela Hejdy. W latach 2000-2001 cała kolumnada została rozebrana i przebudowana na kompleksową placówkę medyczną zwaną Zámecké lázně według projektu architekta Alexandra Mikoláša. Budynek jest obecnie dostępny tylko dla klientów placówki. Publicznie dostępna jest jedynie altana ze Źródłem Górnym Zamkowym, natomiast wody Źródła Dolnego Zamkowego zostały doprowadzone do Kolumnady Targowej (Tržní kolonáda).

Wieża Zamkowa (cz. Zámecká věž) - Wieża znajduje się na skale powyżej Placu Targowego (Tržište) w zabytkowym centrum miasta. Stanowi jedyny ślad po niewielkim, gotyckim zamku, który został zbudowany przez cesarza Karola IV, najprawdopodobniej w 1358 r. Podczas wielkiego pożaru w 1604 roku dawny zamek spłonął i popadł w ruinę. W 1608 r. wieża została odbudowana i przystosowana do pełnienia funkcji miejskiej strażnicy. Po kolejnym pożarze w 1766 r. szczyt wieży został uzupełniony o arkadową galerię, z której fanfarami witano najznamienitszych gości Karlowych Warów. W późniejszych latach fanfary z wieży uroczyście rozpoczynały każdy sezon kuracyjny. Dziś w budynku mieści sie stylowa restauracja oraz galeria Na ochozu.

Kolumna z rzeźbą św. Trójcy (cz. Sloup se sousoším Nejsvětější Trojice) - Późnobarokowa kolumna z rzeźbą św. Trójcy została wykonana około 1716 r. przez słynnego rzeźbiarza Oswalda Josefa Wendou ze Žlutic. Kolumna powstała na Placu Targowym (Tržište) tuż przy starym ratuszu, w centrum zabytkowego miasta. Sam słup morowy powstał z wdzięczności za to, że w 1713 r. epidemia ominęła Karlowe Wary. Uroczyste poświęcenia kolumny przeprowadził w 1716 r. tutejszy proboszcz František Böhm. Głównym motywem piaskowcowej rzeźby jest Koronacja Marii Panny przez Trójcę Św. Rzeźba stoi na kuli ziemskiej owiniętej wężem grzechu pierworodnego. Na trójkątnej podstawie kolumny znajdują się posągi św. Wojciecha, św. Augustyna oraz św. Floriana, patrona strażaków. Całkowita wysokość kolumny to 9 m. W latach wcześniejszych, przed wybudowaniem Vřídelní kolonády kolumna stanowiła dominantę krajobrazu, naprzeciw kościoła św. Marii Magdaleny. Do dziś słup morowy z Karlowych Warów stanowi wspaniały przykład architektury okresu baroku.

Kościół św. Marii Magdaleny (cz. Kostel sv. Máří Magdalény) - Pierwszy w tym miejscu, gotycki kościół św. Marii Magdaleny powstał w centrum Karlowych Warów w 2. połowie XIV w. Kościół zbudowano na wzgórzu nad źródłem Vřídlo i był otoczony cmentarzem. W 1518 r. świątynia przeszła remont w duchu renesansu. Na początku XVIII w. po kilku pożarach kościół był w fatalnej kondycji i dlatego zapadła decyzja o jego zburzeniu i postawieniu w tym miejscu nowej świątyni. Kamień węgielny pod budowę kościoła położono w dniu 27 kwietnia 1733 r. Kościół powstał w latach 1733-1736 według projektu znanego czeskiego architekta Kiliána Ignáca Dientzenhofera. Kościół konsekrowano 1 października 1736 r. W 2010 r. karlowarskie sanktuarium zostało uznane za Narodowy Zabytek Kultury Republiki Czeskiej. We wnętrzach kościoła można podziwiać bogato zdobione barokowe wyposażenie z XVIII stulecia. W podziemiach świątyni na uwagę zasługuje krypta grobowa, będąca pozostałością gotyckiego kościoła, w której zostały złożone doczesne szczątki z okalającego budynek cmentarza.

Teatr Miejski (cz. Karlovarské městské divadlo) - Pierwsze wzmianki o życiu teatralnym w Karlowych Warach pochodzą z początku XVIII w. Początkowo artyści występowali po prostu na ulicach. Zgodnie z zapiskami historycznymi już w 1717 r. na terenie dzisiejszego Grandhotelu Pupp istniał pierwszy prosty budynek teatralny, a właściwie zwykła estrada sklecona z desek. Ten prymitywny budynek nazywany był "Comoedi Haus" i służył artystom aż do 1787 r. kiedy to zawalił się podczas jednego z występów. Kolejny rozdział w historii teatru zapisał znany tutejszy lekarz dr. David Becher, który to za pieniądze z handlu solami leczniczymi ufundował w 1787 r. nowy budynek teatru nazywanego Becherovo divadlo lub "Shauspielhaus". Pierwszym przedstawieniem było Wesele Figara z opery Mozarta. Pomimo iż z zewnątrz budynek prezentował się okazale to jego wnętrze było skromne. Z biegiem czasu okazało się, że urządzenie teatru było coraz bardziej prymitywne, a sam budynek niszczał. Rada Miasta podjęła w 1870 r. decyzję o budowie nowego teatru. W 1884 r. odbyło się ostatnie przedstawienie w Becherovo divadle. Budowa nowego teatru z różnych powodów mocno się opóźniała, by w końcu nabrać tempa. Nowy budynek powstał w niecałe 20 miesięcy, już w 1886 r. a zaprojektowali go znani wiedeńscy architekci Ferdinand Fellner i Hermann Helmer. Nowy budynek zelektryfikowano, dzięki czemu było w nim wspaniałe oświetlenie, wentylacja oraz klimatyzacja. Wprowadzono również wiele innych nowinek technicznych, szczególnie w zakresie bezpieczeństwa ppoż. Oczywiście największy nacisk położono na wspaniałe wyposażenie nowego teatru. Na uwagę zasługują głównie: wiedeńskie malowidła, ręcznie malowana kurtyna, freski nad proscenium, malowidła na sklepieniu, dekoracja rzeźbiarska w foyer, żyrandole, lustra oraz rokokowe lampy oświetlające schody. Dzięki tak bogatemu wyposażeniu wewnątrz teatru panuje atmosfera jak w teatrach Wiednia. Pierwszą poważną przebudowę teatr przeszedł już w 1910 r. Jej celem było dopasowanie budynku do nowych wymogów sztuki teatralnej. Przez cały 1939 r. teatr był zamknięty z powodu kolejnej przebudowy. Po wojnie na moment do teatru weszła Armia Czerwona, tworząc tu Wojskowy Dom Kultury (Armádní kulturní dům). Na szczęście trwało to krótko i już w 1945 r. wznowiono tu działalność artystyczną. W okresie powojennym teatr wielokrotnie przechodził większe lub mniejsze remonty. Jeden z większych miał miejsce w 1976 r. Kolejny większy remont połączony z wprowadzeniem nowoczesnych technologii oraz odświeżeniem dachów i elewacji miał miejsce w połowie lat 90. XX w. Prace te częściowo zostały sfinansowane ze środków UE.

Kolumnada Ukrop (cz. Vřídelní kolonáda) - Vřídelní kolonáda oferuje wody z 4 różnych źródeł termalnych o temperaturach 30, 50, 72 oraz 72°C. Kolumnada powstała w latach 70. XX w. według projektu architekta Jana Otruby w popularnym wówczas stylu funkcjonalizmu. Oficjalne otwarcie obiektu odbyło się w dniu 11 maja 1975 r. Wcześniej stała tu murowana kolumnada z XIX w. W dzisiejszym budynku oprócz źródła znajdują się: sklepy z ceramiką i pamiątkami, restauracja, informacja turystyczna oraz toalety publiczne. Czasami w kolonadzie organizowane są różnego rodzaju wystawy artystyczne, głównie szkła użytkowego. Vřídelní kolonáda powstała jako most nad rzeką Teplą, a w jej podziemiach znajdują się udostępnione pomieszczenia, w których, w naturalny sposób (proces sedymentacji minerałów) powstają Karlowarskie Kamienne Róże, niezwykle cenne pamiątki z Karlowych Warów.

Grandhotel Pupp - Pierwszy budynek dzisiejszego Gradhotelu Pupp powstał w 1701 r. Został zbudowany na polecenie ówczesnego burmistrza Deimla i nazwany Sala Saska (Saský sál). Rosnąca sława Sali Saskiej spowodowała, że kolejny burmistrz Andreas Becher, właściciel gruntów zalewowych przy zakręcie rzeki Tepla postanowił zbudować swój "Lusthaus" prostopadle do istniejącej Sali. Jego Sala Czeska (Český sál) powstała prostopadle do Saskiej Sali w miejscu dzisiejszej Sali Lustrzanej (Zrcadlový sál) i Restauracji Pupp. W 1760 r. do Karlowych Warów przybył Jan Jiří Pop z Veltrus, który wcześniej pracował jako cukiernik hrabiego Rudolfa Chotka. Rozpoczął on pracę w miejscowej cukierni u cukiernika Mitterbacha. W 1776 r. ożenił się on z córką Mitterbacha, Franciszką, która odkupiła od wdowy po burmistrzu Becherze 1/3 Czeskiej Sali. W kolejnym roku Franciszka dokupuje kolejną 1/3 Sali, a ostatnią zakupuje w 1776 r. jej mąż, który w międzyczasie zaczął podpisywać się jako Johann Georg Pupp. W tym samym roku założył własną firmę. W ciągu XIX w. firma się mocno rozrosła, by w 1890 r. pod kierownictwem braci: Antona, Julia i Heinricha Puppów zakupić prawa własności do Saskiej Sali. W tym samym roku powstała rodzina spółka akcyjna. Ostatecznie pojedyncze budynki zostały połączone w jeden, neobarokowy budynek Grandhotelu Pupp, według projektu słynnych wiedeńskich architektów Fellnera i Helmera w 1907 r. W latach 1922-1923 przeprowadzono gruntowną przebudowę. Każdy pokój otrzymał łazienkę z ciepłą i zimną wodą, a największym sukcesem było pozyskanie przez Puppów ostatniego z pożądanych budynków, Dům Boží oko, gdzie dziś mieści się Café Pupp. W latach 1951-1989 hotel nosił nazwę Grandhotel Moskva.

Kolejka kabinowo-linowa Diana (cz. Lanova draha Diana) - Kolejkę linowo-kabinową ku Wieży Widokowej Diana zaprojektował inż. H.H. Peter z Zurychu. Po raz pierwszy została udostępniona dla ruchu turystycznego 5 sierpnia 1912 r. Budowa kolejki została zrealizowana przez wiedeńską firmę budowlaną Leo Arnoldi, przy pomocy karlowarskich rzemieślników i firm, a producentem trakcji i taboru – firma Österreichische Siemens Schuckert Werke. Pierwszą poważną rekonstrukcję przeszła kolejka w latach 1963-1965, kiedy to wymieniono jej wagoniki na nowocześniejsze pochodzące z fabryki Vagonky Tatra Smíchov. W latach 1972-1973 przeprowadzono przebudowę urządzeń elektrycznych. Ze względu na zły stan techniczny funkcjonowanie kolei Diana zostało w 1980 r. zawieszone, a jej dalszy los był niepewny. W 1984 r. rozpoczęto remont generalny, który przeprowadziła polska firma Budimex. Dodano nowe wozy z polskich zakładów Konstal, identyczne jak wcześniej w kolei Imperial – jedyną różnicą były drzwi po obu stronach i napis DIANA na czole. Mają pojemność 50 osób. Doszło też do remontu górnej stacji. Wznowienie kursów po remoncie miało miejsce 20 grudnia 1988 r. Dolna stacja kolejki, Stara Łąka (Stará louka) znajduje się w pobliżu Grandhotelu Pupp, w niewielkim zaułku uliczki Mariánská. Jadąc w górę ku stacji Diana na środku trasy znajduje się mijanka ze stacją Jeleni Skok. Cała linia jest jednotorowa, a jedynie na stacji pośredniej mijają sie dwa wagoniki. Jednocześnie jeden wagonik jedzie zawsze w górę, a drugi w dół. Długość trasy wynosi 453 m. Wagony pokonują 167 m różnicy poziomów, czas jazdy wynosi 395 s, czyli około 6,5 minuty, jadą z prędkością 2,04 m/s. Rozstaw szyn wynosi 1000 mm. Trasę przecinają trzy przejścia podziemne i trzy kładki. Perony są obustronne, wagony mają drzwi z obu stron.

Wieża Widokowa Diana (cz. Rozhledna Diana) - Wzgórze widokowe w 1804 r. odkrył dla turystyki karlowarski producent noży Václav Drumm, który wraz ze swoim stryjem, kronikarzem Augustem Leopoldem Stöhrem wykarczowali fragment lasu i ustawili tu dwa siedziska. Wszystkie XIX-wieczne przewodniki polecały to miejsce jako najpiękniejszy widok na Karlowe Wary. Wieża znajduje się na Wierzchołka Przyjaźni (Vrchol přátelství) od 1914 r. Rok wcześniej budowę wieży oraz przyległej do niej restauracji rozpoczął karlowarski budowniczy František Fousek, według projektu tutejszego architekta Antona Breinla. Oba budynki zostały oddane do użytku 27 maja 1914 r. Od grudnia 1981 r. Wieża Widokowa Diana znajduje się na liście zabytków kultury. Kamienna wieża widokowa z drewnianym dachem i galerią widokową zbudowana została na wysokości 547 m n.p.m. Pierwotnie nosiła imię Hansa Kudlicha, po wojnie na krótko została przemianowana na Wieżę Benesza (Benešova rozhledna), ostatecznie jednak nazwano ją Diana. Z jej szczytu rozpościera się przepiękny widok na Karlowe Wary, Szczyty Rudaw, Góry Doupovske oraz Slavkovsky les. Do galerii widokowej, znajdującej się na wysokości 40 m wiedzie 150 schodów, ale można skorzystać również z windy. Po zejściu z wieży można posilić się w niewielkim bufecie lub leśnej restauracji i kawiarni Diana.

Sanatorium Cesarskie (cz. Císařské lázně) - Reprezentacyjny budynek sanatoryjny w nowoczesnym stylu architektonicznym został zbudowany w latach 1893-1895 według projektu znanych wiedeńskich architektów Ferdinanda Fellnera i Hermana Helmera. Budynek powstał w miejscu dawnego browaru miejskiego w południowej części Karlowych Warów. Uroczyste otwarcie miało miejsce 5 maja 1895 r. Císařské lázně były najsławniejszym sanatorium w monarchii austrowęgierskiej. Neorenesansowy budynek do dziś przypomina swoją formą bardziej teatr niż sanatorium. Detal architektoniczny naśladuje francuski renesans łącząc w sobie elementy renesansu i baroku z motywami secesyjnymi. Wnętrze skrywało wszelkie dostępne ówcześnie nowinki techniczne oraz niezwykły komfort. W pomieszczeniu zwanym Zanderův sál zainstalowano mechaniczny instrument do gimnastyki zgodnie z metodą dr. Zandera. Budynek Cesarskiego Sanatorium był połączony podziemnym chodnikiem z Pawilonem Torfowym (Rašelinovy pavilon), dzięki czemu łatwo było przygotowywać kąpiele torfowe. Budynek od 1918 r. był nazywany Lázně I i był używany do celów balneologicznych do końca lat 80. XX w. Następnie w pomieszczeniu Zanderově sále powstało kasyno. Od 1994 r. budynek został zamknięty i niszczał. W 2008 r. budynek Cesarskiego Sanatorium został bezpłatnie przekazany Urzędowi Województwa Karlowarskiego. Następnie rozpoczęła się stopniowa odbudowa obiektu, który został uznany za Narodowy Zabytek Kultury.

Ewangelicki kościół św. Piotra i Pawła (cz. Evangelický kostel sv. Petra a Pavla) - Początkowo był to prosty, neoromański, bezwieżowy kościół postawiony w latach 1854-1856 według projektu architekta Gustava Heina. Kościół, który miał służyć wszystkim niekatolickim gościom Karlowych Warów ufundowała hrabianka Schamburg-Lippe. Kościół zbudowano tuż za budynkiem ówczesnego browaru, dzisiejszego Sanatorium Cesarskiego (Císařske lázne). Kościół został konsekrowany 1 lipca 1856 r. W późniejszym okresie "złotego wieku" w Karlowych Warach powstały liczne świątynie różnych wyznań, a ta świątynia przypadła luteranom. W latach 1864-1865 kościół powiększono o elewację pod wieżą i zbudowano wieżę. W latach 1893-1894 kościół został przebudowany według projektu architektki Julli Zeissig z Lipska i otrzymał obecny kształt. W wyposażeniu kościoła na uwagę zasługują: ołtarz z obrazem wniebowstąpienia Jezusa pędzla C. Steffecka z Berlína z 1857 r., reliefy Jana Žižky i Jana Husa po obu stronach łuku tęczowego oraz piękny, kasetonowy strop z romańskimi malowidłami zdobiący całą nawę. Od 1946 r. świątynia należy do Zboru dr. Pavla Farskiego Czechosłowackiego Kościoła Husyckiego. Spokojna atmosfera kościoła pozwala na chwile wytchnienia w czasie zwiedzania Karlowych Warów. Świątynia jest dostępna codziennie od 8:00 do 18:00.

Anglikański kościół św. Łukasza (cz. Anglikánský kostel sv. Lukáše) - Neogotycki kościół św. Łukasza powstał na tarasie Wzgórza Zamkowego (Zámecki vrch), w latach 1876-1877 dzięki wsparciu angielskich gości uzdrowiska. Świątynię zbudował karlowarski budowniczy Josef Slowak według projektu architekta Dr. Oskara Mothesa, dyrektora Wydziału Architektonicznego Urzędu Miasta Lipska. Kamień węgielny został położony w 1876 r., natomiast uroczysta konsekracja miała miejsce 24 czerwca 1877 r. Kościół ten zastąpił wcześniejszy, anglikański, który był w złym stanie, a znajdował się w Zahradním údolí. Konstrukcja oparta jest na koncepcji angielskiego neogotyku, gdzie nieotynkowane, ceglane ściany nadają budowli niezwykłego piękna. Jest to dwunawowy kościół na planie krzyża łacińskiego z masywnymi przyporami i niezwykłą, drewnianą wieżą nad kopułą, która posiada niezwykła kwadratową galerię. Tego typu wieże są niezwykle rzadko spotykane. W latach 1909-1910 kościół przeszedł renowację. Obecnie jest własnością Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego, jest zamknięty i czeka na odbudowę.

Pomnik Karola Marksa (cz. Pomník Karla Marxe) - Pomnik niemieckiego filozofa, myśliciela politycznego i rewolucjonisty Karola Marksa z 1988 r. dłuta karlowarskiego rzeźbiarza Karla Kuneša znajduje się obecnie w niewielkim parku, naprzeciw rosyjskiego konsulatu, na Wzgórzu Zamkowym (Zámecky vrch). Pomnik powstał dla upamiętnienia trzech jego pobytów w Karlowych Warach (1874, 1875 i 1876) przy współpracy architekta Marcela Šulca. Uroczyste odsłonięcie pomnika nastąpiło 5 maja 1988 r. Monumentalny pomnik tworzy siedząca postać Karola Marksa, nienaturalnej wielkości umieszczona na szczycie masywnej podstawy z polerowanych płyt granitowych.

Cerkiew Prawosławna św. Piotra i Pawła (cz. Pravoslavný kostel sv. Petra a Pavla) - Bizantyjski kościół prawosławny św. Piotra i Pawła został zbudowany w latach 1893-1898 według projektu architekta Gustava Widemanna z Franciszkowych Łaźni (Františkove Lázne). Cerkiew powstała w dopiero co rozwijającej się, willowej dzielnicy Karlowych Warów na zachodnim skraju miasta zwanej Westend. Pierwowzorem był bizantyjsko-starocerkiewny kościół w Ostankinie koło Moskwy. Fundusze na budowę kościoła zbierano wśród zamożnych gości z Serbii i Rosji oraz szlachty. Nowa budowla zastąpiła wysłużoną, prawosławną kapliczkę modlitewną znajdującą się przy ul. Mariánskolázeňskéj. Bogato zdobioną świątynię zbudowano na planie krzyża greckiego wieńczy pięć pozłacanych kopuł. Elewacje dopełnia bogata ornamentyka rzeźbiarska oraz rzeźby i malowidła. We wnętrzu na uwagę zasługuje głównie bogaty, majolikowy, drewniany ikonostas z olejnymi ikonami świętych pędzla malarza Tjurina, wykonanymi pierwotnie w Kuzniecowie na Wystawę Światową w Paryżu w 1900 r. Przy schodach od ul. Sadovéj umieszczono brązowy relief Piotra I, dłuta rzeźbiarza M. Hillera. Cerkiew udostępniona jest zwiedzającym codziennie w godz. 9:00-18:00.